Al eeuwenlang jagen de Lappen op rendieren, hierbij gebruik makend van zuiver gefokte Noordelijke Spitsachtigen hondenrassen. Toen de wilde kuddes verdwenen, werden de honden later gebruikt voor het hoeden en drijven van rendierkuddes. De tijden veranderde en ook de levenstijl van de Laplandse bevolking. Ook het gebruik en de eigenschappen van hun honden moest aangepast worden aan de huidige omstandigheden, hiervoor werden kruisingen toegepast met Europese herdershonden en de spitsachtigen. Het resultaat was een sterke en natuurlijke herderhond met een vriendelijk temperament. De Lapinporokoira.

In Finland heeft de Lapinporokoira een duidelijke werkfunctie dit bewijs wordt te meer geleverd dat met de opkomst van onder andere de sneeuwscooter, de populatie sterk terugliep, daar de lappen veel gebruik maakte van dit transportmiddel en dit ook in konden zetten bij het hoeden en drijven van de kuddes.

Foto by;Olof T.Johansson met Tjirre

Weinig schijnt de levenswijze te veranderen van de mensen die ook vandaag de dag nog afhankelijk zijn van het rendier,zoals b.v. de Samen in het Noordelijkste deel van Europa.
Zelfs na een gedeeltelijke domesticatie van het rendier is het de mens niet gelukt het leven van de dieren aan te passen aan de levensstijl van de mens.

Ook vandaag de dag nog zijn de Samen gedwongen hun levensritme aan te passen aan dat van hun dieren.
Alleen wanneer men deze samenhang van mens en dier kent is het te begrijpen welke belangrijke rol de rendierhonden in dit leven spelen.
Bij de Samen op de grote toendra vlakten heeft zich een goede bruikbare hond ontwikkeld,een dier dat wendbaar,blaflustig,middelgroot is ,met een tamelijk korte niet te zachte vacht,langer en lichter van bouw dan een lappenhond,met een groot uithoudingsvermogen voor de vermoeiende drijfwerkzaamheden,het begeleiden en hoeden van de rendieren.Hij kan ingezet worden in de gebieden waar rendieren gehouden worden en waar zware sneeuwval heerst.
De allergrootste waarde werd en wordt gehecht aan de bruikbaarheid van het ras,wat men ook in de naam PORO KOIRA (poro=rendier en Koira =hond ) terug vindt,in tegenstelling tot zijn neef de LAPIN KOIRA (Lapin =lappen en koira = hond )
De gevolgen van de tweede Wereldoorlog en speciaal aan het eind daarvan toen de laplandse oorlog ontbrandde,waren catastrofaal voor de rendierhouderij en zo ook voor de lapinporokoira,als voor zoveel werkende rassen in Scandinavie; het ras verdween haast letterlijk voor de zon.

Na de oorlog moest men het ras bijna vanaf het begin opbouwen;men haalde honden uit Zweden en Noorwegen.
Er waren ook rendierhouders die het met andere rassen probeerden,o.m. met de schotse collie,de Duitse herdershond.Het werdt geen succes,het onverbiddelijke klimaat en de enorme afstanden die afgelegd moesten worden eisten teveel inspanningen van dit type honden.Een andere bijkomstigheid was het feit dat deze ‘vreemde’rassen meer voedsel nodig hadden dan de inheemse.

Tegenwoordig is de behoefte aan herdershonden in Lapland aan het afnemen,omdat de moderne rendier houders gemotoriseerde sneeuw scooter gebruiken als zij hun kudde bijeen halen.
De herdershonden hebben geleerd om op een slee te zitten die door de sneeuw scooter wordt getrokken en ze springen eraf als dit nodig is.
Vanaf het allereerste begin is een hond die rendieren hoedt duidelijk verbonden met de ontwikkeling van de rendierhouderij/fokkerij. Hij heeft zijn eigen veel betekenende rol in de volksttraditie van Lapland en een hond heeft de status van familielid in een Laplandse rendier houderij familie.De betekenis van een hond in deze bedrijfstak is zo belangrijk dat een goede hond vaak beschouwd wordt als een bepaalde eerste vereiste voor welvaart.
In Finland wordt de Laplandse herder het meest gebruikt in de Noordwest hoek van de rendier houderij gebieden.

De training van een laplandse herder begint wanneer ze ongeveer 1 jaar oud zijn.Een volledige opleiding kan drie jaar duren.Maar een hond weet dan ook in alle omstandigheden wat hij doen moet.De lapinporokoira is namelijk een hond die ,, denkt ‘. Afhankelijk van de situatie die zich voordoet zal de hond bepalen hoe hij handelen moet.
Vandaar ook de drie jaar opleiding, hij moet de tijd hebben gehad om alle voorkomende situaties te hebben meegemaakt.Een hond met een dermate zelfstandig optreden zal dus nooit een slaafse hond zijn.Natuurlijk erkend hij zijn baas als zijn meerdere maar binnen de roedel zal hij/zij al gauw de rol van roedelleider voor zich opeisen.Hetgeen dan gebeurt met rust en overwicht.In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Border Collie werkt de lapinporokoira niet geluidloos.Toch is het geen blafferige hond.Een hond met dergelijke vermogens in zich moet dus wel de nodige bezigheid en beweging hebben.

Dit ras is zeer geschikt voor het speurwerk, behendigheid,flyball, treibball en doggydance.De aanpak van training is wel geheel anders dan bij de bij ons bekende herdershonden. Net zoals men een Finse spits moet trainen , spelenderwijs en zonder enige druk of dwang.
De oefeningen moeten zeer afwisselend zijn , 4 x gaan zitten is de 5 de keer … ja baas bekijk het maar! Daar ziet een lapinporokoira echt het nut niet van in.
Een negatieve ervaring wordt ook niet vergeten , ook niet na enkele weken.
Wanneer er een goede band bestaat tussen baas en hond ,respect en vertrouwen, is de laplandse herdershond een maatje voor het leven!